شاید بتوان سیستم داپلکس و بطورکلی هوش مصنوعی را در مدلسازی پیشرفته دانش و کاربرد آن در طراحی و توسعه سیستم های دیگری همچون سیستم مدیریت دانش از ابعاد دیگری نیز بررسی کرد. صرفنظر از پیچیدگی ارتباط بین ماشین و انسان؛ ارتباط اساساً پیچیده و دشوار است؛ پیچیده از این منظر که جهت توسعه هوش مصنوعی و تکامل هر چه بیشتر آن، باید مدلسازی متغیرهای دخیل در ارتباطات انسانی و ارسال آن از طریق کد دهی و رمزگشایی توسط ماشین به جامعیت بالاتری برسد. جهت برقرای ارتباط باید فرد مفاهیم را به اصطلاح Encode کرده و فرد و یا ماشین مقابل آنرا Decode کند. در جریان ارتباط، موانعی وجود دارد؛ از جمله ابعاد زبان شناختی مفاهیم. بنحوی که در زمان گفتگوی دو فرد با یک زبان مشترک، در ادارک مفاهیم امکان بروز اختلال و نارسایی وجود دارد. بعنوان مثال ممکن فردی از یک میز صحبت کند و به کل میز بیاندیشد و فرد مقابل به پایه صندلی نگاه و توجه کند.
علاوه بر این براساس نظریه Wittgenstein در بحث ارتباط، ممکن است ما مطلبی را از لحاظ زبان بفهمیم اما تا زمانیکه نتوانیم با چارچوب های عاطفی، هیجانی و فرهنگی مطلب آشنا شویم، ارتباط ما بسیار ناقص خواهد بود.
درواقع چالشی که در بحث توسعه هوش مصنوعی مطرح است این است که در کدسازی مفاهیم هم به Denotation (معانی لفظی برخاسته از دیکشنری واژه) مفاهیم و هم به Connotation (معانی مربوط به هیجان و احساس برخاسته از واژه) مفاهیم باید توجه کرد. چراکه معنای حقیقی یک مفهوم و مطلب از مجاورت و در کنار هم قرار گرفتن این دو بدست می آیند.
حال باید دید تا چه میزان قابلیت کددهی به Connotation مفاهیم در آینده فراهم خواهد شد. آن زمان است که رویدادهای فیلم اکس ماشینا دیگر تخیلی نخواهد بود!