عارضه های دامن گیر کنفرانس های مدیریت دانش در ایران

مطلب زیر در وبلاگ یکی از همکاران (آقای وحید اسلامی) به نظر جالب آمد. از آن جا که سازمان های ما گاهی در تب و تاب رخدادهای این چنینی عنان اختیار از دست می دهند و سر و دست می شکنند گفتیم شاید بازنشر آن مفید باشد:

کنفرانس، همایش و نشست‌های‌ بی‌کیفیت؟!

چند سالی است که برگزاری کنفرانس‏ها، همایش‏ها و نشست‏های بی‏ کیفیت در زمینه مدیریت دانش و حوزه‏ های مرتبط برای عده ای که به دنبال مطرح کردن خود به هر نحوی هستند به عنوان کسب و کاری جدید و البته پرمایه تبدیل شده است. در این بین سر و کله عده ای که بعضاً از رانت‏های دولتی استفاده و اندک دانشی نیز در این حوزه دارند پیدا شده و راه کسب درآمدهای نامشروع و فریب و سوء استفاده از سازمان‏ های ایرانی را هدف قرار داده اند.

در واقع این کنفرانس‏ ها محملی برای عده ای مشاورنما تبدیل شده که به مثابه میراث یا ملک شخصی خود به کنفرانس‏ها نگاه می کنند و بسیاری از ارائه‏ ها و برنامه‏ های مربوط به کنفرانس به این افراد اختصاص می‏ یابد در حالی که بسیاری افراد خبره و مجرب در این حوزه حتی برای حضور در این همایش‏ها دعوت نمی‏ شوند. جای تاثر برانگیز این روایت جایی است که این افراد برای موجه نشان دادن خود در کمیته‏ های علمی و راهبری کنفرانس‏ ها از اسامی اعضای هیئت علمی دانشگاه‏ ها و مدیران سازمان‏ های بزرگ کشور استفاده می‏ کنند در حالیکه این اساتید و مدیران در هیچ یک از برنامه ریزی‏های کنفرانس‏ ها،  نشست‏ ها و جوایز مدیریت دانش مشارکت داده نمی‏ شوند و تنها از اسامی آنها جهت تبلیغ استفاده می‏ شود.

اجرای کیفی نامناسب کنفرانس

مقوله اجرای کیفی کنفرانس‏ های مدیریت دانش نیز اسفناک است، حجم عظیم محورهای همایش‏ ها و ارائه‏ های پر تعداد که اغلب ارائه‏ دهندگان دانشجویان و کسانی هستند که فقط فقط با ترجمه چند مقاله خارجی و انجام یک کار آماری بدون اینکه حتی مفهوم واقعی مدیریت دانش را درک کنند و به قولی بدون هیچ سابقه‏ اجرایی در بدنه سازمان مجال صحبت پیدا می‏ کنند. به راستی جای بسی تعجب است که آیا نباید رزومه و سوابق ارائه دهندگان مورد بررسی قرار گیرد؟!

در سه چهار همایش ایرانی مدیریت دانش که دانشگاه ها و موسسات خصوصی متولی برگزاری آنها هستند به فراخور دیده شده که بسیاری از مطالب و مقالات ارائه شده تکراری و بدیهی است که در چندین دوره نیز تکرار می‏ شود و نشانی از سیر رشد کیفیت محتویات مقالات و ارائه ها دیده نمی‏ شود. حتی بسیاری از مطالعات موردی (یا به قول خودشان بهترین تجارب) نیز رنگ و بوی اجرایی و عملیاتی ندارند. با احترام به همه اساتید این حوزه، برخی داوران و اعضای کمیته های ارزیابی مقالات و همچنین ارزیابان جوایز مدیریت دانش حتی الفبای مدیریت دانش را نمی‏ دانند و صرفاً به خاطر بده بستان های بیزینسی با متولیان کنفرانس جهت ارزیایی و داوری دعوت می شوند.

نکته دیگر اینکه نمی دانم چرا در اعضای کمیته علمی برخی از این کنفرانس‏ ها از افرادی استفاده می‏ شود که هیچ سابقه پژوهشی و اجرایی در مدیریت دانش را ندارند و از آن بدتر این است که تمامی ارائه‏ های شفاهی به اعضای کمیته علمی اختصاص می‏یابد؟!

شوآف با پروژه‌های بدون خروجی و بی‌نتیجه

برخی از شرکت‏ های مشاوره غرفه دار در این کنفرانس‏ها نیز با حداکثر یک پروژه نصفه‏ کاره و دریافت اطلاعات اندکی در این حوزه خود را متولی اجرای پروژه‏ های متعدد معرفی می‏ کنند و با تبلیغات و زدو بند با کارفرمایان خود به فکر فریب سازمان‏ های نگون بخت هستند.

متاسفانه بسیاری از شرکت ها از این موضوع غافلند که اغلب پروژه‏هایی که به آنها به عنوان سوابق ارائه می‏ کنند در واقع هیچ نتیجه مطلوبی از اجرای مدیریت دانش با مشاوره آن ها نگرفته اند و عملاً شکست خورده محسوب می شوند و ساده لوحی سازمان ها از اینجاست که فریب لیست مشتریان آنها را می خورند. در واقع در کشورهای پیشرفته که همه چیز بر محور دانایی است، مدیریت دانش به یک راهکار نیرومند برای پیشرفت و نوآوری سازمان ها تبدیل شده، در ایران به ابزاری پر مایه برای عده ای افراد ظاهرنما و مشاورین بیزنس من و کوته فکر تبدیل شده است که مدام نسخه‏ های آماده پروژه‏ های قبلی خود را به پروژه های جدید تجویز می کنند بدون اینکه سازمان بخت برگشته بداند.

چرا این چنین است! باید فکری کرد…………….

سازمان ها می بایست با هوشمندی، قدرت تشخیص خود را بالا ببرند و نگرش خود را از بهبود، تصحیح و گام های مستحکمی در فتح قله های موفقیت از جاده مدیریت دانش بر دارند و هر چه سریعتر آستین های خود را برای برخورد با این عارضه ها بالا بزنند.